پشت پرده رقابت کشورهای اروپایی با خودروسازان چینی

به گزارش تجارت‌نیوز،   دولت‌های اروپایی ممکن است از هجوم خودروهای برقی چینی به بازارهایشان احتیاط کنند اما آنها همچنین برای سهمی از سرمایه‌گذاری در تولید و مشاغلی که رقبای جدید به ارمغان می‌آورند به شدت رقابت می‌کنند.

در حالی که اتحادیه اروپا در حال بررسی یارانه‌های خودروی چین و تعرفه‌های گمرکی بر واردات است، دولت‌های ملی در سراسر بلوک انگیزه‌های خود را برای جذب خودروسازان چینی به دنبال ساخت کارخانه‌های اروپایی دارند.

جیانلوکا دی لورتو، شریک شرکت مشاوره Bain & Company اظهار کرد که هزینه‌های تولید برای سازندگان چینی خودروهای برقی از جمله بی‌وای‌دی، چری و سایک موتور در داخل کشور بسیار کمتر است اما با این وجود آنها مایلند در اروپا کار خود را آغاز کنند تا برندهای خود را معرفی کنند و در حمل‌ونقل و تعرفه‌های احتمالی صرفه جویی کنند.

او گفت خودروسازان چینی می‌دانند که اگر می‌خواهند در میان مشتریان اروپایی مورد توجه قرار گیرند، باید خودروهایشان اروپایی در نظر گرفته شود و این به معنای تولید در اروپاست.

تصمیم اتحادیه اروپا برای تعرفه در این هفته انتظار می‌رود. مالیات بر واردات از یک سو، می‌تواند به خودروسازان اروپایی کمک کند تا بهتر با همتایان چینی خود رقابت کنند اما ممکن است خودروسازان چینی را که در حال سرمایه گذاری هنگفت و برای طولانی‌مدت در اروپا هستند، تحریک کند.

شرکت مشاوره الیکس پارتنرز اعلام کرد که فروش خودروهای با برند چینی در سال گذشته چهار درصد از بازار اروپا را تشکیل می‌داد و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۲۸ به هفت درصد برسد.

مجارستان که حدود ۵۰۰ هزار خودرو در سال ۲۰۲۳ تولید کرد، اولین سرمایه‌گذاری کارخانه اروپایی توسط یک خودروساز چینی را تضمین کرد که سال گذشته توسط غول خودروسازی خودروهای الکتریکی بی‌وای‌دی اعلام شد و همچنین در نظر دارد دومین کارخانه اروپایی را در سال ۲۰۲۵ تاسیس کند.

لهستان در حال حاضر تعدادی برنامه دارد که بیش از ۱۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری را حمایت می‌کند، از جمله  انتقال به اقتصاد خالص صفر و تخفیف مالیات بر درآمد شرکت‌ها را تا ۵۰ درصد ارائه می‌کند. مجارستان در سال‌های اخیر بیش از یک میلیارد دلار برای حمایت از کارخانه‌های باتری‌سازی جدید و شرکت چینی CATL  هزینه کرده است.

لهستان برنامه دارد که در حال حاضر بیش از ۱۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری را پشتیبانی می‌کند. وزارت توسعه و فناوری این کشور به رویترز گفت که طرفدار گذار به اقتصاد خالص صفر و دیگری ارائه تخفیف مالیات بر درآمد شرکت‌ها، تا ۵۰ درصد در مناطقی است که بیکاری زیاد است.  

اسپانیا، دومین کشور بزرگ خودروساز اروپا پس از آلمان، سرمایه‌گذاری را از چری تضمین کرده است که تولید آن در سه ماهه چهارم در یک کارخانه سابق نیسان در بارسلون با یک شریک محلی آغاز خواهد شد. انتظار می‌رود چری از برنامه ۳.۷ میلیارد یورویی اسپانیا که در سال ۲۰۲۰ برای جذب کارخانه‌های خودروهای برقی و باتری راه‌اندازی شد، بهره‌مند شود.

گروه انویژن چین در حال حاضر ۳۰۰ میلیون یورو به عنوان مشوق برای یک کارخانه باتری ۲.۵ میلیاردی برای ایجاد ۳۰۰۰ شغل دریافت کرده است. اسپانیا همچنین ممکن است میزبان چهارمین گیگاکارخانه استلانتیس در اروپا با CATL باشد. یک منبع آگاه از برنامه‌های این شرکت به رویترز گفت چری در حال برنامه‌ریزی کارخانه دوم و بزرگ‌تری در اروپاست و با دولت‌هایی از جمله رم که مشتاق جذب خودروساز دوم برای استیلانتیس است، مذاکره کرده است.

ایتالیا می‌تواند از صندوق ملی خودروسازی خود به ارزش ۶ میلیارد یورو بین سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ برای مشوق‌هایی برای خریداران و تولیدکنندگان خودرو استفاده کند. شرکت دانگ فنگ چین از جمله چندین خودروساز دیگر است که با رم مذاکرات سرمایه‌گذاری داشته است.

دو منبع آگاه به رویترز گفتند که  سایک موتور، قصد دارد دو کارخانه در اروپا بسازد. به گفته یکی از منابع، اولین مورد، مستقر در تاسیسات موجود، می‌تواند در اوایل جولای اعلام شود و از تکنیک مونتاژ کیت استفاده می‌کند و هدف آن تولید سالانه ۵۰ هزار خودرو است. این منبع افزود که دومین کارخانه اروپایی سایک سالانه ۲۰۰ هزار خودرو تولید خواهد کرد. این منبع گفت که آلمان، ایتالیا، اسپانیا و مجارستان در فهرست نهایی سایک قرار دارند.

خودروسازان چینی در اروپا، برای همه چیز از نیروی کار گرفته تا انرژی و رعایت مقررات با هزینه‌های بالاتری روبرو هستند اما هزینه‌های صادرات خودروهای ساخت چین می‌تواند به سرعت افزایش یابد و حاشیه‌های در حال حاضر محدود را تهدید کند.

دی لورتو از Bain & Company اظهار کرد که یک خودروی ۱۵ هزار یورویی که در چین تولید می‌شود به هزینه‌های حمل ونقل و تدارکات بین ۵۰۰ تا ۳۰۰۰ یورو نیاز دارد. دی لورتو گفت: خودروسازان چینی ممکن است هزینه نیروی کار در شمال اروپا را برای تولید رقابتی بسیار بالا بدانند، در حالی که در جنوب ایتالیا یا اسپانیا تعادلی از هزینه های نیروی کار کمتر و استانداردهای تولید نسبتاً بالا را ارائه می دهند.