شهرآورد مادرید یا سمفونی شماره هفت زیدان

شهرآورد مادرید ، به عنوان اولین مسابقه از مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا ، در شرایطی برگزار شد که تیم رئال به خاطر بازی‌های سختِ اخیر، خسته و آسیب‌پذیر به نظر می‌رسید. از دست دادن الکلاسیکو و برد دشوار والنسیا هواداران مادرید را نگران می‌کرد. انگشت اتهام زیدان را نشانه گرفته بود. اتلتیکو مادرید نیز چند هفته پیش موفق شده بود رئال را در خانه متوقف کند و حالا شاگردان سیمئونه امید داشتند که با تکرار همان کار، شرایط بازی برگشت را به سود خودشان تغییر دهند.

مهندسی فوتبال به سبک سیمئونه

با شروع بازی نظر می‌رسید که سیمئونه با برنامه‌ریزی کامل به سانتیاگو برنابئو آمده است. مدافعین اتلتیکو به خوبی وظایفشان را انجام می‌دادند. دو مدافع به بازیکن صاحب توپ نزدیک می‌شدند و بازیکنان دیگر راه پاس دادن را برای بازیکنان رئال می‌بستند. به محض به دست آمدن توپ، بازی به زمین امن رئال منتقل می‌شد تا شاید گلی هم به ثمر برسد.

از مدریچ و کروس به خوبی محافظت می‌شد و ستون فقرات رئال مادرید به طور کامل در مشت اتلتیکو بود. گویا تنها بخت رئالی‌ها تمرکز بر مهارت‌های فردی ستاره‌هایش بود. شاید ایسکو بتواند از چند نفر رد شود و فضایی برای رساندن توپ به خط حمله و باز کردن گره بازی پیدا کند. اما اتلتیکو روزنه‌ای برای بازکنان خلاق رئال باقی نگذاشته بود.

مشکلِ درد عشق را حل نکند مهندسی!

چند دقیقه بعد اما سمفونی پیچیده و جادویی زیدان آغاز شد. جای بازیکنان رئال به طور مداوم تغییر می‌کرد و بازیکنان اتلتیکو، که قرار بود یارگیری نفربه‌نفر کنند نمی‌توانستند منطق بازی را درک کنند.

مدریچ به عقب می‌رفت و کارواخال جایش را می‌گرفت. اگر یار مستقیم می‌خواست به همراه مدریچ به عقب برود، فضا برای کارواخال باز می‌شد. اگر همان‌جا می‌ماند و از کارواخال مراقبت می‌کرد، مدریچ از کمند دفاعی اتلتیکو رها می‌شد. تعویض جای کروس، کاسمیرو، رونالدو، ایسکو، بنزما و دیگر بازیکنان رئال نیز مشهود بود.

نکته جالب، استفاده زیدان از کروس به عنوان هافبک‌ دفاعی بود. این که رئال مادرید در 60 درصد بازی مالک توپ باشد، بسیار عجیب است. اما برخلاف بارسلونای این روزها، مالکیت توپ رئال مادرید بسیار موثر بود. نتیجه این شد که اتلتیکو توانست تنها یک بار ناواس را به زحمت بیندازد.

تاکتیک زیدان خیلی زود جواب داد و کریستیانو رونالدو موفق شد اولین گل شهرآورد مادرید را به ثمر برساند. چند دقیقه بعد چیزی نمانده بود تا کار به مساوی کشیده شود. اما ناواس اولین و آخرین بخت اتلتیکو را از آن‌ها گرفت.

تمام مردان آقای مربی

حضور واران بسیار پر رنگ بود. در نبود ناچو ی آسیب‌پذیر، خط دفاعی رئال بسیار موفق عمل کرد و با دفاعی چندلایه اجازه حرکت را از مهاجمان اتلتیکو گرفت. مدریچ و کروس نیز نقش زیادی در اجرای تاکتیک‌های زیدان داشتند. مارسلو بدون نقص بازی کرد و راموس خط دفاعی را سامان داد. به این شکل نیمه اول با برتری یک بر صفر بازی به سود رئال تمام شد.

گرت بیل یا ایسکو؟ آسنسیو!

عملکرد ایسکو و بنزما چنگی به دل نمی‌زد. به همین دلیل این دو بازیکنان گزینه‌های زیدان برای تعویض شدند. در شبی که زیدان مجبور بود بین ایسکو و گرت بیل ناآماده یکی را انتخاب کند، آسنسنیو عملکردی خیره کننده داشت.

اتلتیکو نیمه دوم را با سیاست « کم‌تر گل خوردن » آغاز کرد و سعی کرد نظم از دست رفته تیم را احیا کند. فرار از جهنم برنابئو تنها آرزوی سیمئونه بود. اما بازی شناور و پیچیده رئال مادرید بار دیگر این نظم را شکست و مسابقه دوباره جذاب شد. هتریک کریستیانو رونالدو هواداران رئال را خوشحال کرد. اما برگ برنده اصلی شهرآورد مادرید در دست شخص دیگری بود.

سیمای مرد هنرمند در جوانی

به سختی می‌شود بازی خیره‌کننده زیدان را در جام جهانی 2006 فراموش کرد. همه می‌دانستند که این زیدان است که فرانسه را به فینال رسانده. اما بعد از آن که زیدان با سر به سینه ماتراتزی کوباند و از بازی بیرون رفت، جام جهانی هم از دستان فرانسوی‌ها درآمد. از همان روزها پیدا بود که زیدان تنها یک بازیکن فوق‌العاده نیست و در زمین، بازیکنان دیگر را رهبری می‌کند.

در بازی دیشب رهبری زیدان به اوج خود رسید. البته نباید از کیفیت بازیکنانی چشم‌پوشی کرد که توانستند این نقشه دشوار را به بهترین شکل اجرا کنند. به خصوص شماره هفت رئال یعنی رونالدو که یکی از خیره‌کننده‌ترین نمایش‌های دوران حرفه‌ای‌اش را ارائه کرد.

شب آرام داوری

نکته دیگر عملکرد بسیار عالی داوری بود. مارتین اتکینسون توانست بازی را به بهترین شکل تا آخرین لحظه اداره کند. اما برخورد کم بازیکنان دو تیم، تنها یک کارت زرد برای رئال و سه کارت برای اتلتیکو، بدون هیچ مصدومیت جدی، برای شهرآورد مادرید خیلی عجیب بود.

روز سخت سیمئونه

مستقل از نتیجه، شهرآورد مادرید یکی از جشم‌نوازترین و تماشایی‌ترین بازی‌های امسال بود. اما حالا اتلتیکو مجبور است در بازی برگشت دست کم چهار گل به ثمر برساند تا بار دیگر به فینال رقابت‌ها راه پیدا کند. اما کار سخت‌تر گل نخوردن از رئال مادرید است.

پیش از بازی، زیدان گفت « بازیکنان رئال باید به شکلی عمل کنند که گویی بازی برگشتی وجود ندارد. » آیا بازیکنان رئال در بازی برگشت نیز به شکلی بازی خواهند کرد که گویی بازی رفتی وجود نداشته است؟ یا تلاش می‌کنند که انرژی خود را برای دیدار نهایی نگه دارند؟ سوال دیگر این است که کدام تیم رقیب رئال، و یا به احتمال کم اتلتیکو، در فینال اروپا خواهد بود؟ موناکوی جوان یا یوونتوس سرد و گرم چشیده؟