آیا مالیات هتلداران نباید افزایش پیدا کند؟

سالهاست درگیری گفتاری بر سر خواسته‌های مختلف هتلداران تنها جریان شاخص هتلداری در ایران است؛ هتلداران با طرح چند سوال تکراری و عدم دریافت جواب دست خود را در تعدیل و تخفیف و انواع حق به جانب گرفتن گشوده می‌بینند.

به گزارش تجارت‌نیوز ، امیر محمد کلهری، فعال در عرصه گردشگری در یادداشتی که در اختیار تجارت‌نیوز قرار داده، با طرح این سوال که آیا مالیات هتلداران نباید افزایش پیدا کند؟ ادامه داده است:

سوالاتی که کمتر از انگشتان یک دست است:
- چرا مالیات هتلداران بیشتر کاهش نمی‌یابد؟
- چرا دولت بر روی انرژی‌های مصرفی هتل‌ها یارانه بیشتری نمی‌پردازد؟
- چرا وقتی بودجه‌های درآمدی در نظر گرفته شده برای هتل محقق نمی‌شود دولت پشتیبانی بیشتر نمی‌کند؟

این سوال ها برای هتل‌داران اکثرا در قالب اعتراض است حال آنکه به اعتقاد نگارنده که اتفاقا علاقه‌مند و دلسوز هتلداری نیز هست و سابقه 17 ساله کار در این حوزه را دارد؛ اینجا به نظر" نعل معکوسی" است که باید بیشتر به آن توجه شود.

مدت‌هاست که در شرایط گوناگون؛ چه زمانی که اوضاع بازار مناسب است و نشانه‌های امیدواری بیشتر است و چه زمانی که رکود است و ناامیدی نمایان است، جامعه محترم مدیران و سرمایه گذاران بخش هتلداری از صنعت گردشگری، گلایه‌مند و طلبکار و شاکی هستند.

شاید برای شناخت این وضعیت بهترین مثال گفتن از کلیشه کسادی بازار بازاریان بد نباشد " بازار بسیار کساد است" جمله‌ای که در همه اوقات و دوران گفته می‌شود اما ثروت‌هایی که اکثرا رشدهای چشمگیری در کسادی همیشگی این بازار ها داشته‌اند البته چیز دیگری می‌گوید.

سالهاست که نوآوری، سرزندگی و منشاء تغییر بودن در هتل‌های ایران دیده نمی‌شود شاید اگر زنجیره دو هتل خارجی در ایران ظهور نمی‌کرد بعضی از هتل‌های بزرگ حتی حاضر به نوسازی دیوارهای اتاق‌های کهنه خود نیز نمی‌شدند چه برسد که در خدمات و … دست به نو آوری بزنند.

به نظر می‌رسد هتلداران ما سالهاست در حالی که از پشتیبانی‌های مورد قبولی مثل معافیت‌های تشویقی مالیاتی یا تعرفه‌های ویژه حامل‌های انرژی یا کمک‌های مختلف به سازندگان هتل از نظر وام و … برخوردار بوده‌اند به جز معدودی هیچ حضور شاخص و شایسته‌ای در راه اعتلای گردشگری کشور نداشته‌اند و به طور کلی همواره گیرنده بودند تا سودرسان و مفید در عرصه تولید، درست مانند بچه‌ای که همواره در ناز و نعمتِ دارایی پدر و مادر بوده و از آنها در بزرگسالی نیز کمک‌های بیشتر و بیشتر می‌خواهد و خودش هیچ توانایی و مهارتی ندارد.

بخش بزرگی از سرمایه‌گذاران و مدیران این جامعه همواره شاکی و طلبکار هستند که سود مورد قبلی ندارند، این در شرایطی است که ارزش‌افزوده املاک آنها و سودآوری تجارتشان اگر نه در شرایط عالی که همراه در شرایط مناسبی قرار داشته، امری که حتی در شرایط پیچیده کنونی هم صادق است.

به نظر می‌رسد زمان آن فرا رسیده که هتلداران به جای ناله‌ها و گلایه‌های مدام و حوصله سر بر و دریافت کنندگی صِرف از امکانات اقتصادی و کمک‌های مالی و حمایت‌ها؛ برای تغییر و نوآوری در کار خود چاره‌ای کنند و راه‌حلی مناسب برای تجارتشان بیایند و سوال‌ها و درخواست‌های بهتری از مسئولان و مدیران کلان گردشگری کشور کنند.

کاری که در بسیاری از کشور های همسایه در حال انجام است در حالی که هتل‌های ما از کسادی نالان‌اند کشور ترکیه از کشور ایران بالاترین نرخ گردشگر را در سال 1397 داشته و رونق بازار این عرصه اش را مدیون به مردم ایران است؛ در همین کشور در هتلداری اسلامی که اتفاقا جای آن در ایران اسلامی خالی است شاهد رشد و پیشرفت هستیم، پلاژ بانوان و خدمات ساده‌ای که هتلداران شاکی ایران وقت فکر کردن به آنها را ندارند عملا در ترکیه راه‌اندازی و اجرا شده‌اند.

هر چند با وضعیت کنونی و بی‌تفاوتی‌های موجود به نظر راه به سوی تحول در گردشگری و ایجاد تفاوت در مدیریت هتلداری چندان هموار نییست اما به نظر می‌رسد با انجام چند حرکت بتوان تغییری در اوضاع گردشگری و شاید به تبع موضوع مدیریت در هتل‌ها بوجود آورد :

1-بررسی متفاوت صلاحیت مدیران اعم از انجام تست‌های هوش تجاری، هوش اجتماعی و ارتباطی فراتر از مدارک و سنوات خدمتی.

2-رقابتی کردن فضای هتلداری و برنامه‌ریزی یا ورود به ایده‌های نو مانند سفرهای ارزان به قصد دریافت امتیاز ایجاد زمینه‌های معرفی سایر محصولات هتلی(دادن اتاق ارزان در قبال فروش در چایخانه سنتی هتل یا سایر خدمات در کلوپ‌های ورزشی یعنی به‌عبارت ساده‌تر کاهش قیمت اتاق به منزله رسیدن به نقطه سربه‌سر برای هزینه بازاریابی یا تبلیغات تلقی شود.)

3-تغییر سطوح سرویس (ورود رستوران‌های بسیار گران قیمت یا بسیار ارزان برای ایجاد تنوع بازار)