محمد امین سامنی 
تجارت‌نیوز ابعاد بزرگترین حادثه ریلی قاره آمریکا بررسی کرد:
فاجعه اوهایو / مسمومیت با تنفس دیوکسین؟
اگر ابر به وجود آمده بر فراز محل حادثه اوهایو از ترکیبات دیوکسین باشد این نگرانی وجود دارد که چرنوبیلی دیگر، این بار در قلب آمریکا به وجود آمده است.
به گزارش تجارت‌نیوز ، تلاش‌ها برای پاکسازی محیط حادثه، پس از خروج یک قطار باری نورفولک جنوبی در اوهایو، در 9 فوریه همچنان ادامه دارد. برخی از کارشناسان بهداشت نگران هستند که آتش‌سوزی ممکن است «دیوکسین‌ها» را در محیط منتشر کند.
پس از خروج فاجعه‌آمیز واگن شماره 38 قطار از ریل در نزدیکی‌های اوهایو، برخی از مقامات نگرانی خود را در مورد نوعی ماده سمی که تمایل به ماندن در محیط دارد، مطرح می‌کنند.
به گزارش سی‌بی‌سی ، اندکی پس از این حادثه، سناتورهای آمریکایی از اوهایو، نامه‌ای به آژانس حفاظت از محیط زیست این ایالت ارسال کردند و در آن ابراز نگرانی کردند که ممکن است در اثر سوختن عمدی برخی از مواد شیمیایی در واگن‌های آسیب دیده به دلایل ایمنی، دیوکسین‌ها منتشر شده باشند.
آنها به برخی از ساکنان شهر و حامیان محیط زیست از سراسر آمریکا پیوستند و از آژانس‌های زیست محیطی ایالتی و فدرال خواستند تا خاک اطراف محل واژگونی واگن‌های نفتکش را آزمایش کنند.
در اینجا نگاهی به دیوکسین‌ها، مضرات بالقوه آنها و اینکه آیا ممکن است با سوزاندن کلرید وینیل در قطار نورفولک جنوبی ایجاد شده باشد، خواهیم داشت و سعی داریم به زبان ساده توضیح دهیم چرا ابعاد حادثه اوهایو می‌تواند به بزرگی یک چرنوبیل دیگر باشد.
دیوکسین‌ها؛ ترکیبات بسیار سمی و پایدار
به گفته سازمان بهداشت جهانی، دیوکسین‌ها به گروهی از ترکیبات شیمیایی سمی گفته می شود که می‌توانند برای مدت طولانی در محیط باقی بمانند. آنها از طریق احتراق ایجاد می‌شوند و به ذرات گرد و غبار متصل می‌شوند.
فردریک گنگریچ، سم‌شناس دانشگاه واندربیلت گفت: «افراد نزدیک آتش ممکن است در معرض دیوکسین‌های موجود در هوا قرار داشته باشند که روی پوست آنها فرود آمده یا در ریه‌های آنها تنفس شده است.»
گنگریچ بیان کرد: قرار گرفتن در معرض غلظت‌های بالای این ماده، می‌تواند باعث ایجاد التهاب شدید پوست شود که به عنوان کلراکن شناخته می‌شود.
دولت آمریکا به اپراتور راه‌آهن نورفولک جنوبی دستور می‌دهد تا خاک و آب آلوده را در محل خروج خطرناک قطار از ریل در اوهایو، تمیز کند؛ جایی که مقامات در تلاش هستند ساکنان را متقاعد کنند که آب لوله‌کشی آنها برای آشامیدن سالم است.
اما مسیر اصلی ورود دیوکسین به بدن انسان مستقیماً از طریق سوختن چیزی نیست بلکه می‌تواند از طریق مصرف گوشت، لبنیات، ماهی و صدف که آلوده شده‌اند نیز انتقال یابد. این آلودگی زمان می‌برد و به همین راحتی‌ها پاک شدنی نیست.
تد شتلر، که مدیریت شبکه بهداشت علم و محیط زیست (ائتلافی از سازمان‌های محیط زیست)، را بر عهده دارد، معتقد است: «به همین دلیل برای مقامات مهم است که اکنون این سایت را بررسی کنند. زیرا تعیین میزان وجود دیوکسین در خاک و نواحی اطراف آن بسیار مهم است.»
آیا سوزاندن وینیل کلرید باعث ایجاد دیوکسین می شود؟
لیندا برنباوم، محقق برجسته دیوکسین، سم‌شناس و مدیر سابق موسسه ملی علوم بهداشت محیطی، می‌گوید:«سوزاندن وینیل کلرید باعث ایجاد دیوکسین می‌شود و کارشناسان دیگر موافق بودند که این حادثه می‌توانست دیوکسین‌ها را ایجاد کند.»
موری مک براید، دانشمند خاک و محصولات زراعی دانشگاه کرنل، می‌گوید:« توده سیاه عظیم که در اوهایو مشاهده می‌شود نشان می‌دهد که فرآیند احتراق ترکیبات کربنی پیچیده زیادی را پشت سر گذاشته است.»
مک براید در ادامه می‌افزاید: «تا زمانی که آزمایشی در محل خروج واگن‌های قطار از ریل انجام نشود، به طور قطعی نمی‌توان گفت که آیا این ترکیبات آزاد شده‌اند یا نشده‌اند؟»
احتمالاً به همین دلیل است که ساکنان، سیاستمداران، محیط‌بانان و متخصصان بهداشت عمومی همگی از آژانس‌های زیست‌محیطی ایالتی و فدرال می‌خواهند آزمایش‌هایی را در محل خروج از ریل انجام دهند.
دیوکسین موجود در اوهایو
مک براید می‌گوید: در حال حاضر سطحی از دیوکسین‌ها در محیط وجود دارد. آنها می‌توانند توسط فرآیندهای صنعتی خاص یا حتی توسط افرادی که زباله‌ها را در حیاط خانه خود می سوزانند ایجاد شوند.
هنگامی که دیوکسین ها آزاد می‌شوند، می‌توانند تا چندین دهه در خاک باقی بمانند. آنها می‌توانند گیاهان، از جمله محصولات زراعی را آلوده کنند. آنها زنجیره غذایی را در روغن‌ها و سایر چربی‌ها جمع می‌کنند.
مک براید در ادامه می‌افزاید: در شرق اوهایو، ممکن است ذرات دوده توده‌ای از دیوکسین‌ها را به مزارع مجاور منتقل کنند، جایی که می‌توانند به خاک بچسبند.
هنگامی که حیوانات در حال چرا در مزرعه وجود داشته باشند، آنها مقداری دیوکسین را از ذرات خاک می‌گیرند. بنابراین مقداری از آن وارد بدن آنها می‌شود و سپس در بافت چربی انباشته می‌شوند. در نهایت، آن دیوکسین‌ها می‌توانند راه خود را تا زنجیره غذایی انسان‌ها باز کنند. تجمع زیستی به این معنی است که دیوکسین بیشتری نسبت به آنچه در محیط پس از تصادف یافت شده، به بدن انسان وارد می‌شود.
شتلر گفت: «حیوانات مانند سایر مواد شیمیایی، دیوکسین‌ها را متابولیزه نمی‌کنند و از شر آن خلاص نمی‌شوند.» به این ترتیب دیوکسین در چربی حیواناتی که انسان‌ها می‌خورند، مانند ماهی، ذخیره می‌شود و در طول زمان ایجاد می‌شود و اثرات سوء بر سلامتی را بیشتر می‌کند.
آیا ساکنان اوهایو باید نگران باشند؟
برنباوم و شتلر توافق کردند که ساکنان دلیلی برای نگرانی در مورد دیوکسین‌های ناشی از این حادثه دارند. مک براید می‌گوید: «اگرچه آنها به مقدار کم از منابع دیگر وجود دارند، اما مقدار زیادی وینیل کلرید سوخته شده از واگن‌های قطار می‌تواند بیش از حد معمول ایجاد کند.»
وی در ادامه می‌گوید: «این نگرانی من است که ممکن است تمرکز غیرعادی وجود داشته باشد. اما باز هم منتظرم ببینم این خاک‌ها تحلیل می‌شوند یا نه.»
بین هفت تا 11 سال طول می‌کشد تا این ماده شیمیایی در بدن یک فرد یا حیوان شروع به تجزیه‌شدن کند. به گفته مؤسسه ملی علوم بهداشت محیط، دیوکسین‌ها با سرطان، مشکلات رشدی در کودکان و مشکلات باروری و ناباروری در بزرگسالان مرتبط هستند.
با این حال، گنگریچ فکر می‌کند که سایر خطرات بالقوه سلامتی ناشی از خروج از ریل مانند نگرانی از اینکه قرار گرفتن در معرض وینیل کلرید می‌تواند باعث سرطان شود، ممکن است بیشتر از دیوکسین‌های احتمالی باشد.
با این حال، اکثر کارشناسان فکر می‌کنند که آزمایش خاک برای دیوکسین مهم است حتی اگر این فرآیند دشوار و پرهزینه باشد.
شتلر می‌گوید: «شرایط برای تشکیل دیوکسین‌ها کاملاً مناسب است. تعیین این موضوع از منظر بهداشت عمومی و اطمینان بخشیدن به جامعه بسیار مهم خواهد بود.»
نظرات