حافظه مصنوعی از رویا تا واقعیت
ایمپلنت‌ها گامی بزرگ در جهت تولید حافظه مصنوعی و بهبود حافظه بیماران به شمار می‌روند اما هنوز راه زیادی تا رسیدن به آن اهداف مدنظر در این فناوری باقی مانده است.
در سریال «آینه سیاه» ملاحظه می‌کنید که یک ایمپلنت کوچک در پشت گوش انسان‌ها کاشته می‌شود.
به گزارش تجارت‌نیوز ، این ایمپلنت توانایی یادآوری، دسترسی و بازپخش تک‌تک لحظات زندگی فرد را با جزئیات خیره‌کننده‌ای داراست درست شبیه آن که خاطرات را مانند فیلمی در مقابل دیدگان شما به نمایش در آورند.
البته تئودور برگر مهندس پزشکی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی این سطح از یادآوری خاطرات را تضمین نمی‌کند اما در حال حاضر او بر روی وسیله‌ای کار می‌کند که مستیقما در مغز کاشته شده و عملکرد ساختاری به نام هیپوکامپ را تقلید می‌کند. "هیپوکامپ" ساختاری خمیده در کف بطن طرفی مخ است که مسئول شکل دهی به خاطرات است.
این ایمپلنت نیز به وسیله تحریک الکتریکی این قسمت و به همان شیوه‌ای که خاطرات در آن شکل می‌گیرد کار می‌کند.
وسیله مورد اشاره دست کم بر روی موش‌ها و میمون‌ها عملکرد قابل قبولی به نمایش گذاشته و هم اکنون او مشغول آزمایش نمونه‌ای است که بتواند در انسان هم به کار رود.
تمام ایمپلنت‌های مرتبط با مغز با یک چالش اساسی روبرو هستند. در مغز میلیاردها نورون و تریلیون ها ارتباط ما بین آنها وجود دارد که باعث می‌شود همه آنها به عنوان یک مجموعه با هم کار کنند بنابراین دستیابی به یک فناوری که بتواند وارد این حجم بالا از نورون شده و با دقت بسیار بالایی به آنها متصل شود بسیار دشوار خواهد بود.
حتی ایمپلنت حلزونی که در گوش کاشته می‌شوند و با استفاده از چندین الکترود فرکانس‌های صوتی را با تحریک عصب شنوایی شبیه‌سازی می‌کنند، نمی‌توانند صدا را با کیفیت نزدیک به آن چه من و شما می‌شنویم بازسازی کنند. بنابراین پژوهشگران فاصله بسیاری با شبیه‌سازی کامل حافظه دارند.
اما این مشکلات نه تنها استارتاپی به نام کرنل را از سرمایه‌گذاری برایده برگر منصرف نکرد بلکه این شرکت وی را به عنوان رئیس ارشد بخش علمی خود منصوب کرد.
هدف اولیه کرنل این است که ایمپلنت‌های برگر را به عنوان وسیله‌ای پزشکی که به حافظه بیماران کمک می‌کند وارد بازار کند.
برگر هم اکنون مشغول انجام آزمایش‌های انسانی با یک نسخه جدید از این ایمپلنت‌ها است. به گفته وی بیمارانی که تا کنون در این آزمایش‌ها شرکت داشته‌اند عملکرد خوبی را در آزمون‌های حافظه به نمایش گذاشته‌اند.
اما برایان جانسون مدیر عامل شرکت خواهان ساخت وسیله‌ای است که با یک عمل جراحی ساده در بدن کاشته شده و در بخش‌هایی همچون توجه، خلاقیت و تمرکز هوش انسان را بهبود دهد.
این هدف بلند پروازانه سوالاتی را نیز پیرامون قوانین نظارتی آن ایجاد کرده است. آیا این ایمپلنت‌ها دستگاه پزشکی هستند یا محصول مصرفی به حساب می‌آیند؟ بر اساس قوانین سازمان غذا و داروی آمریکا زمانی یک ایمپلنت ابزار پزشکی محسوب می‌شود که از آن برای تشخیص درمان یا تغییر عملکرد اندام‌های بدن استفاده شود. اما ایمپلنت‌های زیرجلدی که تمرکز و خلاقیت فرد را افزایش می‌دهند ممکن است بتوانند از زیر این قوانین در بروند.
بی‌شک این ایمپلنت‌ها گامی بزرگ در جهت تولید حافظه مصنوعی و بهبود حافظه بیماران به شمار می‌روند. اما هنوز راه زیادی تا رسیدن به آن هدف باقی مانده است.
آیا روزی فرا خواهد رسید که حافظه‌های انسانی هم در حجم‌های گوناگون وارد بازار شود این سوالی است که برای پاسخ به آن باید منتظر آینده ماند.
ستاد توسعه علوم و فناوری‌های شناختی معاونت علمی نیز در حوزه ایمپلنت مغزی مشغول فعالیت است و با تشکیل کارگروهی فعالیت‌های این حوزه را در کشور ساماندهی کرده است.
منبع: مرکز اطلاع‌رسانی علمی و فناوری ریاست‌جمهوری
نظرات